“Hou op met dat gezeur over hoeveel energie Bitcoin verbruikt”, zo luidt de titel van een opiniestuk van Dr. Katrina Kelly-Pitou, dat op 20 augustus gepubliceerd werd op The Conversation. De onderzoekster van elektro- en computertechniek aan de Universiteit van Pittsburgh, is van mening dat veel mensen zich blindstaren op hoeveel energie er verbruikt wordt bij het minen van Bitcoin (BTC), in plaats van dat zij zich focussen op een van de meest fundamentele voordelen van duurzame energiesystemen:
De elektriciteitsproductie kan toenemen en tegelijkertijd een minimale impact hebben op het milieu. In plaats van te focussen op hoeveel energie Bitcoin verbruikt, moet de discussie zich beperken tot wie die energie daadwerkelijk produceert, en waar die energie vandaan komt.
Het valt niet te ontkennen dat er een enorm elektriciteitsverbruik gepaard gaat bij het minen van Bitcoin; naar schatting verbruikten mining-activiteiten in 2017 alleen al 30 terawatt-uren (TWh), wat naar verluidt genoeg elektriciteit is om heel Ierland een jaar van stroom te voorzien. Econoom Alex de Vries, voorspelde in mei dat Bitcoin-mining eind 2018 verantwoordelijk zal zijn voor 0,5% van het totale energieverbruik in de wereld.
Kelly-Pitou erkent dat dit grote hoeveelheden zijn maar noemt deze niet exorbitant. Ze meldt dat het bankwezen jaarlijks ongeveer 100 TWh verbruikt, en dat zelfs wanneer de huidige marktomvang van Bitcoin 100 keer zo groot zou worden, dit nog steeds “slechts” 2% van het totale energieverbruik zou betekenen.
Toegevend dat Bitcoin wereldwijd zeker een toenemende hoeveelheid stroom verbruikt, vraagt Kelly-Pitou zich af in hoeverre het ook de globale koolstofvoetafdruk vergroot. Bitcoin miners bevinden zich grotendeels in China, waar kolencentrales met 60% de grootste energiebronnen zijn. Kelly-Pitou zegt dat Bitcoin-mining in China, de grootste CO2-vervuiler ter wereld (Trump is echter hard op weg om China daarin voorbij te streven), daardoor inderdaad problematisch kan zijn, maar zegt dat het ook anders kan:
In Europa is IJsland bijvoorbeeld een populaire plek geworden op Bitcoin te minen. Dat land haalt bijna 100% van haar energieproductie uit duurzame bronnen. Een overvloed aan waterkracht en geothermische energie, maakt de Bitcoiners’ vraag naar stroom, goedkoop en bijna irrelevant. Op vergelijkbare wijze kunnen miners in de, grotendeels door waterkracht aangedreven, Pacific Northwest, nog steeds verwachten winst te maken zonder sterk bij te dragen aan de CO2-uitstoot.
Kelly-Pitou noemt Bitcoin, net als vele andere aspecten van de energie-industrie, niet zozeer een “bad guy”, maar simpelweg een nieuwe en vaag begrepen sector. Ze noemt de discussie over energieverbruik en Bitcoin oneerlijk, zolang er niet gekeken wordt naar de energie-intensiteit van nieuwe technologieën in het algemeen, met name in datacenters.
Dus misschien moeten mensen stoppen met het bekritiseren van Bitcoin vanwege haar energie-intensiteit en in plaats daarvan te beginnen met het bekritiseren van staten en naties die nieuwe industrieën nog steeds voorzien van “dirty” stroomvoorzieningen.
Onlangs kondigde de Australische datacenter-operator DC Two nog aan dat het een datacenter gaat bouwen dat voornamelijk zal draaien op duurzame energiebronnen.
